Op 26 maart 2020 heeft de Rechtbank Rotterdam drie vonnissen gewezen betreffende huurachterstanden, terug te vinden op www.rechtspraak.nl onder de nummers ECLI:NL:RBROT:2020:3208, 9 en 10.

Geen opzienbarende uitspraken, maar interessant omdat daarin kort en bondig wordt opgesomd wat er nu precies nodig is om te komen tot een gerechtelijke ontbinding van de huurovereenkomst, als er sprake is van huurachterstanden. Het betrof in alle drie de zaken de huur van woonruimte, maar de aard van het gehuurde (woonruimte, middenstandsbedrijfsruimte of overige bedrijfsruimte) maakt voor ons onderwerp in kwestie weinig verschil.

Wel van belang is, dat in alle drie de gevallen sprake van een achterstand in de betaling van de huurtermijnen van meer dan vier maanden en dat tevens de lopende huurtermijnen niet werden voldaan. De kantonrechter oordeelt als volgt:

De huurachterstand bedraagt meer dan vier maanden. Deze tekortkoming rechtvaardigt in beginsel de gevorderde ontbinding van de huurovereenkomst. Uit artikel 6:265 lid 1 BW volgt immers dat iedere tekortkoming van een partij in de nakoming van zijn verbintenissen, aan de wederpartij de bevoegdheid geeft om de overeenkomst geheel of gedeeltelijk te (doen) ontbinden, tenzij de tekortkoming gezien haar bijzondere aard of geringe betekenis deze ontbinding met haar gevolgen niet rechtvaardigt. Het is aan de tekortschietende partij om zich voldoende gemotiveerd op deze uitzondering te beroepen.

Bij de beoordeling of ontbinding naar de aard en betekenis van de tekortkoming gerechtvaardigd is, dient rekening gehouden te worden met alle omstandigheden van het geval. Hieronder worden ook omstandigheden gerekend die na de gestelde tekortkoming hebben plaatsgevonden (HR 22 augustus 1992, NJ 1992, 715, ECLI:NL:HR:1992:ZC0673). Van de zijde van gedaagde zijn geen feiten en omstandigheden aangevoerd op basis waarvan kan worden geoordeeld dat een dergelijke uitzonderingssituatie zich hier voordoet.

Onweersproken is dat de huurachterstand is ontstaan doordat gedaagde tijdelijk over onvoldoende financiële middelen beschikte om de huurtermijnen te betalen. Aangezien gedaagde ook de lopende huurtermijnen niet heeft betaald is de kantonrechter van oordeel dat er sprake is van een structurele wanprestatie van de zijde van gedaagde.

Hieruit volgt dat ontbinding van de huurovereenkomst gerechtvaardigd is. De vordering tot ontbinding en ontruiming zal om die reden worden toegewezen. De gevorderde huur/schadevergoeding is toewijsbaar vanaf 1 april 2020. De termijn voor ontruiming zal in redelijkheid worden gesteld op 14 dagen na de betekening van het vonnis.

Heeft u te maken met een huurder die bij voortduring niet betaalt, dan is het tijd om uw vorderingen aan ons uit handen te geven en een incassobureau in te schakelen! Het hoeft overigens niet gelijk te leiden toe ontbinding en ontruiming.

Van Loon advocaten, linker dan de rechter!

Schikking tijdens een procedure vastleggen in een proces-verbaal van comparitie

In een procedure wordt er een comparitie gelast en u komt met de wederpartij tot overeenstemming en treft u een schikking met elkaar. Deze schikking legt u vast in een proces-verbaal. U verkrijgt hiermee een executoriale titel, welke netjes is voorzien van “in naam des konings” en uitgegeven voor grosse.

U gaat ervan uit dat u vervolgens een titel heeft die u (of wij als advocatenkantoor voor u) in principe minimaal 20 jaren kunt executeren. Een vonnis van een rechter heeft namelijk een verjaringstermijn van 20 jaren. En daar gaat het mis.

Recent heeft de Hoge Raad zich hierover uitgelaten (ECLI:NL:HR:2015:3423) en oordeelde als volgt:

“Indien tijdens een comparitie van partijen een schikking tot stand komt, wordt, wanneer een partij dat verlangd, een proces-verbaal opgemaakt. Hierin worden de verbintenissen die partijen als gevolg van die schikking op zich nemen vastgelegd. Hoewel de uitgifte van dit proces-verbaal geschiedt in executoriale vorm (art. 87 lid 3 RV), wordt daarin derhalve de overeenkomst van partijen vastgelegd.

Art. 3:306 e.v. BW regelen de verjaring van rechtsvorderingen. Deze verjaring is tevens bepalend voor de verjaring van de met die rechtsvorderingen verbonden executoriale titels, met uitzondering van het bepaalde in art 3:324 BW. Nu de in het proces-verbaal vastgelegde vordering een vordering uit overeenkomst is, geld daarvoor ingevolge art 3:307 lid 1 BW een verjaringstermijn van vijf jaar. De omstandigheid dat de vordering is vastgelegd in het proces-verbaal van de comparitie brengt niet met zich mee dat de verjaringstermijn van art 3:324 BW geldt. Dit omdat de vastlegging van een schikking in een proces-verbaal niet kan worden aangemerkt als een rechterlijke uitspraak.”

Als gevolg van deze uitlating verjaart het proces-verbaal reeds na het verstrijken van vijf jaren.

Inmiddels heeft de Rechtbank Rotterdam de bovenstaande overweging van de Hoge Raad overgenomen en toegepast in haar uitspraak (ECLI :NL:RBROT :2016:2394) .

Conclusie:

Voor een langere verjaringstermijn in wat grotere vorderingen, dus maar gewoon vonnis vragen.

mr H.G.J. Veldhuizen

In mei 2014 hebben we het al eens gehad over de reputatie van de incassobranche en is gebleken de ene incasso advocaat het andere niet is. Verder was de conclusie dat bepaalde cowboys helaas de gehele branche in diskrediet brengen. De voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Incasso- ondernemingen (NVI) Jet Creemers heeft zich hier destijds ook over uitgelaten en gaf aan dat het gebrek aan controle op het gedrag van incassobureaus leidde tot excessen bij het innen van vorderingen, zoals intimidatie en bedreiging.

Naast de wijze waarop bepaalde incassobureaus en deurwaarders vorderingen proberen te incasseren, zijn er tal van andere punten waar je een goed incassobureau en/of deurwaarder aan kan herkennen.

Zeer recent meldde de Telegraaf bijvoorbeeld dat het gerenommeerde Incasso- en Gerechtsdeurwaarderskantoor BSR, met vestigingen in Den Haag en Rotterdam, de salarissen van zijn 75 medewerkers niet meer kan betalen. ‘Incassogigant op zwart zaad’ luidt de titel. BSR behoort tot de top-10 van Nederlandse deurwaarderskantoren, maar blijkt van geïncasseerd geld gebruik te hebben gemaakt ten eigen nutte.

Geld wat schuldenaars hebben betaald en toekomt aan de klanten van BSR. Er is sprake van een ‘bewaringstekort’ bij BSR. Dit wordt als een doodzonde beschouwd binnen de incassobranche. Het betreft een tekort van naar verluidt drie miljoen euro op de kwaliteitsrekening. Een bedrag dat niet zomaar kan worden aangezuiverd. De deurwaarders zijn voor zes maanden geschorst en zullen zeer waarschijnlijk privé aansprakelijk worden gesteld. Een faillissement dreigt. Vaak is niet alles wat het lijkt!

Een aparte stichting voor het derdengeld?

Hoe heeft BSR zo lang en zoveel met geld van anderen kunnen handelen? Een vraag welke zeer waarschijnlijk nog moet worden beantwoord. Dit zal gaan blijken uit het inmiddels ingestelde onderzoek van het Bureau Financieel Toezicht (BFT). BSR maakte wel degelijk gebruik van een derdenrekening. Wat is een derdenrekening precies is? Een derdengeldenrekening kan worden aangevraagd door een notaris, gerechtsdeurwaarder en een advocaat.

Advocaten zijn zelfs verplicht conform de boekhoudverordening van de Orde van Advocaten een aparte Stichting Derdengelden te hebben om het derdengeld te beheren. Daarmee is de Stichting een andere juridische entiteit dan het kantoor zelf en kan vermenging van vermogens theoretisch niet plaatsvinden. Bij de andere beroepsgroepen wordt er vaak geen aparte stichting opgericht, maar valt het onder het kantoor zelf en beheren zij zelf de kwaliteitsrekening.

Het geld op deze bankrekening mag niet door één van deze groepen worden gebruikt voor andere doeleinden, want het eigen vermogen wordt op deze manier juist gescheiden van het geld van derden. Een derdengeldenrekening is dus in principe een reguliere bankrekening waarop gelden van derden worden gestort. Blijkbaar heeft BSR zich hier niet aan gehouden. De controles van derdenrekeningen variëren in de praktijk nogal.

Het zal uw geld maar zijn

Stelt u zich eens voor dat u denkt dat uw geld veilig op een rekening staat en ineens blijkt dat het geld u niet gaat toekomen. Voor Van Loon Incasso Advocaten is een kwestie als deze ondenkbaar. Wij werken namelijk met een Stichting Beheer Derdengelden, zodat uw geld veilig bij ons staat zonder dat er iemand (waaronder wijzelf) aan kan komen, behoudens expliciete instemming van een externe accountant.

Er wordt gewerkt met een zogenaamde tweehandtekeningenvereiste van een externe accountant. Hoe hoog de vordering ook, uw geld staat gegarandeerd altijd veilig. Eén van de grote voordelen van het feit dat wij een advocatenkantoor zijn. De eerder genoemde cowboys doen dit niet of niet juist, waardoor de incassobranche helaas vaak negatief in het nieuws komt. Controleer daarom altijd of uw incassobureau en/of deurwaarderskantoor een aparte Stichting met een tweehandtekeningenvereiste met een onafhankelijke derde hanteert. Enkel dan weet u zeker dat uw geld veilig staat.

Van Loon Incasso Advocaten levert niet enkel veel kwaliteit, maar is bovendien veilig. Nimmer zal er een euro uitgaan met een onjuiste bestemming. Wij zijn immers niet zomaar een no cure no pay incassobureau, wij zijn een gerespecteerd advocatenkantoor.

Schulden opkopen? Handel in vorderingen?

De laatste tijd is het bijna dagelijks in de media dat schulden worden verkocht aan incassobureaus en andere partijen.

Wij vragen ons hardop af wat het nut daarvan is.

U heeft een dienst of een product geleverd of heeft werkzaamheden verricht en u heeft daar een factuur voor uitgeschreven. Deze factuur dient aan u te worden voldaan, maar de betaling blijft uit. Waarom zou u dan genoegen nemen met betaling van slechts een fractie van het factuurbedrag, waarna een ander bedrijf de volledige factuur (verhoogd met rente !) weet te incasseren?

Indien het u enkel om het voorkomen van de rompslomp gaat; deze nemen wij u graag uit handen. U dient uw vordering simpel online bij ons in en wij doen het verdere werk. U heeft gewoon recht op betaling van de volledige factuur en vervallen rente en niemand anders. Schakel een incassobureau in om te krijgen waar u recht op hebt.

Natuurlijk is “snel geld” prettig, maar daarmee doet u zichzelf op de langere termijn heel veel tekort. Cashflow is belangrijk, maar het voortbestaan op de langere termijn van hetgeen u opgebouwd heeft is zeker zo belangrijk.

No cure no pay incasso met een slagingspercentage van rond de 90%. De incasso waar u recht op heeft kost u helemaal niets, dus waarom genoegen nemen met betaling van slechts een klein gedeelte van het factuurbedrag?

Of u schrijft met de verkoop van uw vordering tot wel 90% af, of u schrijft op uw hele debiteurenportefeuille slechts 10% af, waarvan zelfs een deel wordt gedekt door de rente, welke op de geïncasseerde vorderingen voor u wordt ontvangen. Van Loon Incasso Advocaten weet het wel!

Neem geen genoegen met minder, ga voor kosteloze en volledige incasso! U heeft er recht op!

Op 1 december 2002 is in Nederland de wettelijke handelsrente ingevoerd. Een wijziging welke voor velen, maar zeker voor een incassobureau enorm van belang is. Deze (hogere) rente is ingevoerd voor professionele partijen om bedrijven te prikkelen om sneller tot betaling van openstaande facturen over te gaan. Tevens is de wettelijke handelsrente meteen na afloop van de betalingstermijn verschuldigd, zonder dat de schuldenaar in verzuim hoeft te zijn. Dat zijn voordelen voor de schuldeiser. Als incassobureau dien je op de hoogte te zien van zulke feiten. Het levert namelijk financiële voordelen op voor de schuldeiser.

De wettelijke handelsrente (art. 6:119a BW) is van toepassing op handelsovereenkomsten. Daaronder wordt verstaan een overeenkomst om baat die één of meer van de partijen verplicht iets te geven of te doen en die tot stand is gekomen tussen één of meer natuurlijke personen die handelen in de uitoefening van een beroep of bedrijf of rechtspersonen (het hoedanigheidsvereiste). De meest gebruikelijke en voorkomende situatie is dat de koper de wettelijke handelsrente verschuldigd is indien hij de koopprijs (factuur) te laat voldoet. Dit zijn de situaties die bij een incassobureau het meest voorkomen en iedereen zich kan voorstellen.

Geen factuur?

Als er sprake is van een factuur, dan is het over het algemeen duidelijk (ook voor een incassobureau), maar hoe zit het met situaties waarbij er geen sprake is van een factuur? Er is dan namelijk geen duidelijke factuur en/of vervaldatum afgesproken. Is wederpartij dan wel wettelijke handelsrente verschuldigd en zo ja, vanaf wanneer dan? De parlementaire geschiedenis heeft inmiddels geleid tot rechterlijke uitspraken, waarbij de vordering tot betaling van wettelijke handelsrente zowel werd afgewezen omdat er geen factuur was uitgereikt. De Hoge Raad (ECLI:NL:HR:2016:339) heeft zich op 26 februari 2016 uitgelaten inzake het vraagstuk of een factuur een vereiste is voor het kunnen vorderen van wettelijke handelsrente:

“Art. 6:119a lid 2 BW bevat een regeling omtrent de ingangsdatum van de wettelijke handelsrente, indien geen uiterste dag van betaling is overeengekomen en sprake is van ontvangst van een factuur door de schuldenaar (in één van de daar onder a-c omschreven situaties). Deze regeling is gegeven ter omzetting van Richtlijn 2000/35/EG (inmiddels vervangen door Richtlijn 2011/7/EU) betreffende bestrijding van betalingsachterstand bij handelstransacties. Art. 3 lid 1, aanhef en onder b, aanhef en onder i, van Richtlijn 2000/35/EG bepaalt dat lidstaten ervoor zorgen dat, indien er in de overeenkomst geen datum of termijn voor betaling is vastgesteld, automatisch zonder aanmaning interest is verschuldigd 30 dagen NA de ontvangst door de schuldenaar van de factuur of een gelijkwaardig verzoek tot betaling. In dezelfde bepaling zijn onder b, aanhef en onder ii-iv, situaties omschreven waarin de ingangsdatum van de termijn van 30 dagen mede wordt bepaald door andere omstandigheden.
(…) Blijkens de parlementaire geschiedenis is bij de totstandkoming van art. 6:119a lid 2 BW aangenomen dat in Nederland steeds met facturen wordt gewerkt en daarom kon worden volstaan met verwijzing in deze bepaling naar de ontvangst van een factuur (Kamerstukken II 2001-2002, 28 239, nr. 3, p. 9). Nu volledige omzetting van de richtlijn is beoogd en de parlementaire geschiedenis geen aanknopingspunt bevat om aan te nemen dat is bedoeld art. 6:119a lid 2 BW niet van toepassing te doen zijn indien in voorkomend geval geen gebruik wordt gemaakt van een factuur, maar van een gelijkwaardig verzoek tot betaling, moet worden aangenomen dat de regeling van art. 6:119a lid 2 BW ook laatstgenoemd geval bestrijkt. Dit betekent dat in een geval waarin geen uiterste dag van betaling is overeengekomen en geen sprake is van ontvangst van een factuur, maar wel van een gelijkwaardig verzoek tot betaling, de ingangsdatum van de wettelijke handelsrente steeds moet worden bepaald aan de hand van dat artikel. (…)

Geconcludeerd kan dus worden dat het ontbreken van een factuur niet meebrengt dat geen sprake is van een handelsovereenkomst.

NB. In deze zaak werd overigens bepaald dat een ingebrekestelling een met een factuur vergelijkbaar betalingsverzoek kan worden beschouwd. Dit hangt dan wel van de omstandigheden van het geval af.

Ook van toepassing op een geldlening?

Als een factuur geen vereiste is voor het kunnen vorderen van wettelijke handelsrente, kan deze dan ook worden gevorderd bij een geldlening? De wettelijke handelsrente is namelijk vaak fors hoger dan de reguliere gehanteerde rente.

De rechtbank Haarlem volgt ten aanzien van een geldlening de volgende redenering. Zij stelde in 2010 (LJN BN0222) dat de richtlijn niet strekt tot regulering van ‘interest betreffende andere betalingen’. Op die grond zouden geldleningovereenkomsten buiten de werkingssfeer van de wettelijke handelsrente vallen. Ook de rechtbank Utrecht (LJN BG5388) vond dat een geldlening geen recht geeft op wettelijke handelsrente. Zij stelde allereerst dat ‘het bij een geldleningsovereenkomst niet gaat om een overeenkomst tot het leveren van goederen of diensten tegen betaling’.

Een bijzonder standpunt van de rechtbank Utrecht, want dit lijkt haaks te staan op het standpunt van het Hof van Justitie van de Europese Unie. Zij heeft namelijk in 1998 reeds uitgemaakt (HvJ EG 17 maart 98 C-45/96, Jur. 1998, I1199 (r.o. 18) dat kredietverlening wel een dienst is.
tevens is de kredietovereenkomst een overeenkomst om baat waarbij twee partijen zich verplichten om iets te geven: de ene partij verschaft het geld en de andere partij dient rente te betalen en het geld op termijn terug te geven. Aan de wettelijke definitie van handelsovereenkomst wordt ook voldaan (behalve de hoedanigheidseis).

Ook stelt de rechtbank Utrecht dat zowel uit de tekst van art. 6:119a BW en de wetsgeschiedenis volgt dat de wetgever het begrip handelstransactie heeft verbonden aan die handelstransacties waarvoor een factuur moet worden uitgereikt. Nu dat bij een geldlening niet het geval is, is de bepaling over de wettelijke handelsrente niet van toepassing volgens de rechtbank en dient de gevorderde wettelijke handelsrente te worden afgewezen. Door het arrest van de Hoge Raad kan ook deze overweging de prullenbak in.

Er lijken dus wel degelijk sterke openingen te zijn om wettelijke handelsrente te hanteren bij kredietovereenkomsten. Mocht dat inderdaad gaan gebeuren, dan benoemen critici in ieder geval één nadelig gevolg, namelijk: de bedoeling van de eerder genoemde richtlijn is om de positie van het midden- en kleinbedrijf te verbeteren, maar in het geval er inderdaad wettelijke handelsrente mag worden gevorderd bij kredietovereenkomsten, kan het de positie van dit segment verslechteren, indien men haar (financiële) verplichtingen niet zou nakomen en of we dat moeten willen?

Het wachten is nu op de eerste zaken….

mr H.G.J. Veldhuizen